Giovanni "Nanni" Moretti, geboren 19 augustus 1953, is een Italiaanse filmregisseur, producent, scenarioschrijver en acteur.
ZIJN JEUGD
Moretti werd geboren in Brunico, Italië, als zoon van Romeinse ouders die allebei leraar waren. Nanni kwam tijdens een vakantie in Brunico ter wereld, maar groeide op in Rome. De stad is zijn thuis en al zijn films (met uitzondering van LA STANZA DEL FIGLIO uit 2001) zijn daar gefilmd.
Nanni Moretti's moeder Agata was een geliefde en gerespecteerde lerares Latijn op een Romeinse school (net als de moeder in de film MIA MADRE). Zijn vader Luigi doceerde Klassieke Studies en Oudgrieks aan de universiteiten van Palermo, Napels en Rome. Zijn broer Franco is een gerenommeerd literatuurwetenschapper en werkt aan de Stanford University. Zowel zijn moeder, vader, als broer, zijn te zien geweest in de films van Moretti. Tijdens zijn jeugd ontdekte Moretti zijn twee grote passies: Waterpolo,waar zijn film PALOMBELLA ROSSA uit 1989 over gaat, en de bioscoop. Na zijn studie begon hij als producent en in 1973 regisseerde hij zijn eerste twee korte films PATE DE BOURGEOIS en LA SCONFITTA.
ZIJN FILMCARRIÈRE
In 1976 werd Moretti’s eerste speelfilm IO SONO UN AUTARCHCO uitgebracht. In 1978 schreef, regisseerde en speelde hij in de film ECCE BOMBO, die het verhaal vertelt van een groep studenten die hun plaats in de hedendaagse maatschappij maar moeilijk kunnen vinden. De film werd vertoond op het festival van Cannes. SOGNI D’ORO (1981) won de Zilveren Leeuw op het Filmfestival van Venetië. LA MESSA E FINTIA (1985) won de Zilveren Beer op het Filmfestival van Berlijn. Met CARO DIARIO (1993) en het vervolg APRILE (1998) brak Moretti door naar het Europese arthousepubliek. Beide films zijn semi-autobiografisch en Moretti speelt zelf de hoofdrol. De films geven zijn visie op het leven en de politiek in Italië. Hij is altijd erg uitgesproken geweest in zijn politieke mening.
“It wouldn’t be enough for me to try to face an important social topic. It would only really work if I could find a personal approach to that kind of story.” (The Guardian)
LA STANZA DEL FIGLIO (2001) wordt beschouwd als een klassieker. De film over de effecten van de dood van een zoon op een gezin, won de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes.
HABEMUS PAPAM (2011) over de persoonlijke crisis van een nieuw gekozen paus, werd vertoond in de competitie op het Filmfestival van Cannes. In 2015 werd MIA MADRE voor de Gouden Palm genomineerd en Moretti’s meest recente film, TRE PIANI werd geselecteerd voor het Filmfestival van Venetië.
In 2012 was Moretti voorzitter van de jury van Cannes die de Gouden Palm toekende aan Michael Haneke’s AMOUR.
ZIJN ACTEURS
Moretti speelt in veel van zijn eigen films, maar ook andere acteurs komen regelmatig terug. Zo is Margherita Buy in MIA MADRE en TRE PIANI te zien, maar ook zijn vader Luigi verschijnt in zes films. Dario Cantarelli en Mauro Fabretti zijn in vijf films te zien, Antonio Petrocelli in vier. Ook Silvio Orlando en Laura Morante keerden regelmatig terug.
Degene die het vaakst terugkomt is Moretti zelf! In vijf van zijn zes vroege films speelt Moretti een personage genaamd Michele Apicella. Hoewel Apicella kan worden beschouwd als het alter ego van de regisseur, is hij in elke film eigenlijk een andere persoon. Intolerant, kieskeurig, psychotisch, obsessief… een neurotische antiheld.
ZIJN STIJL
Moretti staat bekend als maker van wrang-humoristische en excentrieke films, meestal met zichzelf in de hoofdrol. Hoewel Moretti's taal ongetwijfeld eigenaardig en hermetisch is, is de kern van veel van zijn films een diepe reflectie op de menselijke natuur en gevoelens.
SOCIALE EN POLITIEKE AANKLACHT
Een typisch element in Moretti’s films is een uitgesproken politieke voorkeur die hij op een satirische wijze in zijn films verwerkt. Daarmee trekt hij in Italië telkens weer de aandacht en staat hij in het middelpunt van verhitte debatten. Dit lijkt te benadrukken dat het in Italië gangbaar is dat publieke figuren vooral beoordeeld worden op hun gedrag en niet hun werk.
De verwijzingen naar de Italiaanse politiek die in zijn films zijn verwerkt en zijn uitgesproken mening speelden een cruciale rol in Moretti’s carrière. Het maakt een groot deel van zijn films ontoegankelijk voor een internationaal publiek dat de nuances van de Italiaanse politiek niet goed genoeg kent om in de films op te gaan. Waardoor juist de films die de focus leggen op herkenbare emoties (zoals LA STANZA DEL FIGLIO) en maatschappij voor politiek plaatsen, zijn reputatie als belangrijke Europese auteur vestigden.
Moretti is uitgesproken links waardoor de opkomst van Berlusconi een belangrijke rol in zijn werk ging spelen. In 2002 organiseerde hij straatprotesten tegen de regering van Silvio Berlusconi. IL CAIMANO (2006) gaat voor een deel over de controverses rond Berlusconi, in één van de drie portretten van de Italiaanse premier speelt Moretti zelf Berlusconi.
ZOETIGHEDEN
Moretti is mede-eigenaar van een kleine Romeinse bioscoop, Nuovo Sacher, zo genoemd vanwege Moretti's passie voor Sachertorte. Zijn filmproductiebedrijf (opgericht in 1987 met producent Angelo Barbagallo) heet ook Sacher. Ook is Nanni gek op Nutella, zoals terug te zien in de droomscène uit de film BIANCA (1983).
Bronnen: Curzon, Wikipedia, Spotlight
Met IL SOL DELL’AVVENIRE keert regisseur, schrijver en acteur Nanni Moretti (CARO DIARIO, MIA MADRE) terug naar zijn grote liefdes: Rome en cinema. Moretti speelt zelf een filmregisseur die worstelt met zijn relaties en de productie van zijn nieuwste film. IL SOL DELL’AVVENIRE springt heen en weer tussen heden en verleden, en fantasie en realiteit. Dit Italiaanse, bitterzoete drama is schitterend vormgegeven en één van Moretti’s meest persoonlijke films tot nu toe. In Rome, in de legendarische Cinecittà studio’s, zijn de opnames van Giovanni’s (Nanni Moretti) nieuwste film begonnen. Terwijl hij zijn acteurs tevreden moet houden én circusolifanten moet regisseren, heeft Giovanni ook moeite om zijn huwelijk met producente Paola (Margherita Buy) te redden. Politiek, liefde en een kleurrijk circus strijden om zijn aandacht, zowel op de set als daarbuiten. Moretti werkt opnieuw samen met actrice Margherita Buy (MIA MADRE). Acteur Mathieu Amalric (THE FRENCH DISPATCH) is hilarisch als enthousiaste, maar louche Franse coproducent. IL SOL DELL’AVVENIRE werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes. ‘A multi-layered love letter to filmmaking in the age of streaming giants.’ (Variety)
Een reeks gebeurtenissen zal het leven van de bewoners van een appartementsgebouw in Rome op de proef stellen en tonen hoe moeilijk het is om een ouder, broer of buurman te zijn in een wereld waar wrok en angst de overhand lijken te nemen. Terwijl de mannen de gevangen zijn in hun koppigheid, proberen de vrouwen, elk op hun eigen manier, de verscheurde relaties te herstellen en de liefde die wel verdwenen leek terug in de levens van de bewoners te brengen
Na de militaire staatsgreep van generaal Pinochet in september 1973, ving de Italiaanse Ambassade in Santiago (Chili) honderden politieke vluchtingen op. Aan de hand van getuigenissen vertelt Nanni Moretti over deze bewogen periode waarin verschillende levens gered werden dankzij enkele Italiaanse diplomaten.
Het leven van Margherita, een succesvol filmmaker, komt onder hoogspanning te staan wanneer haar moeder in het ziekenhuis wordt opgenomen. Ze zit midden in de draaiperiode van haar nieuwe film en heeft te maken met een pretentieuze Amerikaanse acteur; hij begrijpt haar regieaanwijzingen niet en vraagt op de set steeds de aandacht met zijn sterke verhalen. Met een ex-man, een opgroeiende dochter en de strubbelingen in een nieuwe relatie kan ze er niet veel meer bij hebben. Haar broer die wel de nodige tijd aan het ziekbed kan doorbrengen, drukt Margherita met haar neus op de feiten: hun moeder zal niet lang meer leven. Dit besef dwingt Margetha stil te staan bij het leven dat ze leeft. Ze neemt haar moeder mee naar huis om deze laatste fase met haar door te kunnen brengen. Het afscheid van haar moeder wordt een verdrietige maar ook een waardevolle periode in haar leven.
HABEMUS PAPAM ofwel 'We hebben een Paus’, de woorden waarmee bekend wordt gemaakt dat het conclaaf een nieuwe Paus heeft gekozen, begint met de dood van de Paus en het conclaaf dat zijn opvolger kiest. Eenmaal gekozen raakt de nieuwe Paus (Michel Piccoli) in een diepe persoonlijke crisis, vanwege de vele verantwoordelijkheden die hem boven het hoofd hangen. Overal ter wereld wacht men in spanning op de officiële bekendmaking van de Paus, maar deze durft zich niet te laten zien. Op het Vaticaan zit men met de handen in het haar. Ze schakelen de hulp in van een psychoanalyticus (Nanni Moretti). Deze komt niet veel verder. Wanneer de Paus vervolgens de benen neemt, blijven de Kardinalen, de verbijsterde psychoanalyticus en een wanhopige PR functionaris ‘gevangen’ achter in het Vaticaan..
In zijn dagboek schrijft Nanni Moretti in drie hoofdstukken over drie periodes uit z’n leven: in het eerste dwaalt hij op een Vespa door een verlaten Rome, in het tweede bezoekt hij een vriend die teruggetrokken woont op een eiland, in het laatste worstelt hij met een mysterieuze ziekte waar geen medicijn hem helpt van genezen. Al deze passages worden gekenmerkt door een scherpe ironische blik op verschillende aspecten van het leven, zonder daarbij ook de nodige humoristische zelfreflectie uit het oog te verliezen
In deze satirische politieke komedie lijdt een jonge communistische politicus aan geheugenverlies vanwege een auto-ongeluk. Hij is naast politicus ook waterpolospeler en zijn teamgenoten proberen zijn geheugen weer op te frissen.
